Współczesne gry wideo pełne są postaci, pomiędzy którymi się przełączamy. Królują w tym oczywiście przeróżne wersje legowych opowieści, gdzie większość zagadek opiera się na wybraniu odpowiedniej postaci do danego problemu. Kto jednakże wprowadził drugą grywalną postać do rozgrywki?
W narracyjnych grach fabularnych niemal od zawsze pojawiali się NPC – czyli bohaterowie niezależni/postaci tła. Owi Non-Player Characters znajdowali się pod kontrolą Mistrza Gry. Niemniej ten od czasu do czasu pozwalał graczom przejąć nad nimi kontrolę.
Na 5 lat przed premierą pierwszej egranizacji D&D (Pool of Radiance, 1988) Garriott doprowadził do wydania kolejnej odsłony swojej słynnej serii. Ultima III: Exodus (1983) jako pierwsza wprowadziła ideę second playable character (SPC) – to dodatkowa postać, którą gracz może sterować poza głównym bohaterem.
W krótkim czasie pomysł na SPC został podchwycony i pojawiły się takie słynne tytuły jak The Goonies (1985) czy Head over Heels (1987).
