Nietypowe kości znali Inkowie – w języku keczua zwane m.in. pichqa, czyli pięć – a używali ich do hazardu, w grach wyścigowych oraz podczas pogrzebów. Egzemplarze znalazł choćby w Machu Picchu Hiram Bingham, odkrywca tego porzuconego miasta. Mieszkańcy Peru i Ekwadoru podczas pochówków grali w różne gry kościane (pichqa, chunka, taba czy huayru), co miało na celu nie tylko ujawnić przyszłość, ale także ułatwić podział majątku zmarłego. Kości rzucano na ciele (lub przez nie), albowiem w ten sposób dusza mogła w nie wejść i wskazać osobę, którą umarły cenił za życia najbardziej…
